Próbki przędzy polikaproamidowej preparowanej emulsją poliuretanową PU-401, poddawano na świetlaniu promieniowaniem ultrafioletowym w aparacie Xanotest. Do emulsji zastosowano dodatki: barwników syntenowych /zawiesinowych/. krzesionki Arsil i czynnika sieciującego PTF. Po naświetleniu próbki przędzy poddano badaniom wytrzymałościowym. Na podstawie przeprowadzonych pomiarów stwierdzono, że długotrwałe działanie wskaźników wytrzymałościowych przędzy niepreparowanej i preparowanej.

Opracowano metodę oceny jakości preparowanych węzłowych taknin sieciowych, na podstawie pięciu zaproponowanych wskaźników. Badania przeprowadzono na tkaninach sieciowych z przędzy poliamidowej produkcji polskiej i japońskiej, zarówno preparowanych jak i niepreparowancych. Podano wyniki pomiarów dla tkanin, a następnie dokonano oceny tych wskaźników. Przeprowadzono próby ustalenia optymalnego obciążenia, przy którym powinny być suszone preparowane tkaniny sieciowe, w celu nadania im najkorzystniejszych własności fizykomechanicznych.

Przeprowadzono preparację przędzy i tkaniny z polikrapomidu /PA6/ za pomocą emulsji poliuretanowej PU-401 z dodatkiem różnych ilości trójizocyjanianu blokowanego fenolem /PTF/ jako czynnika eiesciującego. Zbadano w jakim stopniu dodatek tego środka wpływa mody -fikująco na takie własności fizyczne preparowanej przędzy, jak: sztywność, sorpcja wody, rozpuazczalność na-niesionej powłoki i jej adhezja do tkaniny poliamidowej. Stwierdzono, że usieciowanie powłoki poliuretanowej po- prawia wydatnie charakterystykę przędzy rybackej i wykonanych z niej tkanin sieciowych.

W artykule opisano przeprowadzone przez autorkę badania fizykomechaniczne różnie preparowanych segmentów dennego włoka śledziowego 28/32 w czasie jego eksploatacji na trawlerze s/t "Łużyca". Sznurkowe tkaniny stylonowe preparowano: emulsją poliuretanową PU-401, emulsją ROKYL C-1 i roztworem Poliamidu - M. Stopień zużycia włoka w czasie jego pracy oceniano na podstawie: zmian grubości sznurków w bokach oczek tkanin, zmian prześwitów oczek oraz opracowanego przez autorkę wskaźnika zmechacenia.

Intensywny rozwój rybołówstwa spowodował doskonalenia metod konstrukcji narzędzi połowu. Jednym z szerzej skoaplostowancyh narzędzi jest włok pelagiczny i denyy. Projektowanie włoków wiąże się ze znajomością charakterystyk hydrodynamicznych tkaniny sieciowej. Dotychczas były przeprowadzone badania tkanin sieciowych celem ustalenia ich charakterystyk hydrodynamicznych.

Od chwili zastosowania na statkach łowczych włoków palagicznych, nurtuje użytkowników problem ich prawidłowej eksploatacji. Jedną z głównych przyczyn awarii jest nieprawidłowe rozwarcie poziome i pionowe tych włoków. Ażeby wyeliminować tę przyczynę, należy obliczyć jakie powinno być rozwarcie poziome i pionowe eksploatowanego włoka. Autor proponuje sposoby obliczania rozwarcia pionowego i poziomego włoków pelagicznych w zależności od ich konstrukcji.

Badanie przechodzenia ryb przez ściany włoka metodą przechwytników sieciowych polega na przechwytywaniu ryb, które wydostają się z włoka na zewnątrz przez tkaninę sieciową. Przechwytniki w kształcie małych woreczków wykonuje się z cienkiej tkaniny sieciowej o wymiarze oczka 20-25 mm, które nazywa się na poszególne segmenty włoka na zewnętrznej jego stronie. Opisaną metodą można prowadzić badania ucieczki ryb przez ściany włoka pelagicznego i dennego, zarówno na statku naukowo-badawczym jak i na przemysłowym . Metoda została sprawdzona dla takich gatunków ryb jak: śledź, makrela, ostrobok, pagrus, dorade i jęzor. W przedstawionej metodzie opisano konstrukcję przechwytnika, technologię naszywania na włok, obliczania wyników oraz inne sprawdzone praktycznie wskazówki odnośnie prowadzenia badań.

Dotychczasowe opracowania na temat osobowego czasu połowu, czyli godzin efektywnego trałowania w tzw. "dniu połowowym"...

W pracy niniejszej przedstawiono wyniki badań dotyczące wydajności surowca rybnego przy przerobie sardyny na tusze /SOP - sardyna odgławiana patroszona/ za pomocą urządzenia Baader 134. Baader 134 jest urządzeniem przystosowanym do odgławiania, patroszenia i filetowania ryb o wymiarach 15-25cm. Badania wydajności surowca rybnego przeprowadzono na trawlerze B-29 na łowiskach południowo - zachodniej Afryki w lipcu 1975r.

Ryzyko zderzenia jest to pewien stopień nasilania możliwości zderzenia, który przede wszystkim zależy od odległości. Wystąpienie groźby ryzyka zdarzenia zależy przeto w dużej mierze od odległości dzielącej dwa statki "idące"na zderzenie. Przy dużej odległości miedzy statkami, /np. w momencie zobaczenia się statków "idących" na zderzenie przy dobrej widzialności/ możliwość zderzenia nie występuje, a zatem i nie ma ryzyka zderzenia. W takiej sytuacji oczywiście, statki nie potrzebują stosować reguł wymijania.

Ustalenia całokształtu perspektywistycznych potrzeb szkolnictwa morskiego wszystkich szczebli jest zdaniem niezwykle trudnym, przede wszystkim w związku z brakiem w zasadzie, programu rozwoju rybołówstwa morskiego w latach 1981-1990 jako podstawy do ustalenia tych potrzeb. Sytuacja ta wynika głównie z trudnych do przewidzenia konsekwencji związanych z rozwojem sytuacji polityczno - prawnej na łowiskach świata.

Szelf północno - zachodniej Afryki i wody przyległe tworzą ciekawy rejon biogeograficzny, będący rezultatem wpływów borealnych, subtropikalnych, tropikalnych i śródziemnomorskich. Warunki hydrologicne kształtowane są tu przede wszystkim przez stały powierzchniowy prąd Kanadyjski, niosący wody oceaniczne z kiewunku N-W później na S zdłuż wybrzeży do 20stN i przez żyzne "upwellingi" występujące u wybrzeży Maroko, Sahary, Maurstanii i Wysp Zielonego Przylądka.

Pierwsi absolwenci - inżynierowie ukończyli Wyższą Szkołę Morska w Szczecinie w mracu w 1974 roku. Część z nich pisała swoje prace dyplomowe w Instytucie Rybołówstwa Morskiego. Po dwóch latach 17 inżynierów Wydziału Nawigacyjnego - specjalności połowy morskie na studiach dziennych i zaocznych ukończyło swoje prace...

Z życia naukowego Instytutu Rybołówsta Morskiego Wyższej Szkoły Morskiej w 1975 Roku