List gwarancyjny jest pismem wydawanym przez załadowcę przewoźnikowi morskiemu w zamian za niezamieszczenie w konosamencie uwag restrykcyjnych dotyczących stanu lub ilości towaru, a powodujących utratę wartości handlowej konosamentu. Poglądy doktryny na istotę listu gwarancyjnego są niezwykle zróżnicowane, oscylując od pełnego uznania jego legalności i dopuszczalności w obrocie, do traktowania go jako dowodu oszukańczej zmowy załadowcy i przewoźnika na szkodę odbiorcy ładunku. Mimo takich kontrowersji list gwarancyjny jest szeroko stosowany w handlu morskim na świecie, w tym również i w Polsce.

Przedmiotem rozważań autora jest pojęcie "winy statku", stanowiące przesłankę odpowiedzialności za szkody wyrządzone zderzeniem statków, w rozumieniu polskiego kodeksu morskiego. W oparciu o wykładnię artykułów 225 i 227 k.m. autor stara się wykazać, że zakres pojęciowy "winy statku" nie jest identyczny z "winą" w znaczeniu przyjętym przed kodeks cywilny. Ta teza pozwala na wyciągnięcie wniosku, że kodeks morski ustanowił szczególną zasadę odpowiedzialności armatora za szkody spowodowane zderzeniem statków. Różni sie ona zarówno od zasady winy jak i zasady ryzyka z kodeksu cywilnego. Przyjęcie tej koncepcji odpowiada, zdaniem autora, potrzebom nowoczesnego prawa odszkodowawczego, a przede wszystkim zapewnia skuteczna ochronę interesów poszkodowanych, przez zobiektywizowanie przesłanek odpowiedzialności armatora.

Artykuł 5 ustawy z dnia 1 grudnia 1961r. O izbach morskich /Dz.U.nr 58 poz.320 z 1961r../ wymienia dwie podstawy uzasadniające stosowanie przez izby morskie sankcji zawodowych w stosunku do marynarzy statków polskich i polskich pilotów: 1/rażące zaniedbanie, które było przynajmniej jedną z przyczyn wypadku morskiego, 2/ brak kwalifikacji, ujawniony w zwiąku z wypadkiem morskim.